Çocuklarımıza mutlu olmayı öğretiyor muyuz?

Nasıl sıkıntılı bir 2010 oldu, anlatılır gibi değil. Yeni siyasi dalgalara binip, yükseldikçe yükselenlerden değilseniz, her gün canınızı daha da sıkan bir sürü şeyler karşılaşıyorsunuz. Oturup anlatacak değilim, listelemeyi düşünürken bile içim sıkılıyor...

... da, bir tane hayat var elimizde, günler teker teker, tıkır tıkır geçip gidiyor ve o bir tanecik hayat da gün be gün bitiyor işte. Değer mi her günü elimizde olmayan olaylar hakkında dertlenerek, değiştiremeyeceğimizi bildiğimiz insanları değiştiremediğimiz için sıkılarak geçirmeye?

Daha üniversitedeyken bir aydınlanma yaşamıştım. Dalga geçmeye gerek yok, benim aydınlanmam bu kadar olur: Eğer, diye düşünüyordum, bir parça zekam olduğunu düşünüyorsam, bunu kendi mutluluğum için kullanamaz mıyım? Zaman içinde mutluluk diye adlandırdığım şeyin temelinin, benim için, iç huzuru olduğunu kavradım. Bu da aydınlanmanın ikinci aşaması, diyelim. O günden sonra hayatımı bana iç huzuru verecek bir düzene oturtmaya çalıştım, hala da çalışıyorum. Ve sonunda, bir tarihte karar verdim, hala uygulamayı öğrenme aşamasındayım: hayatımdaki olayları etkileme gücü olan ne varsa yapmak: çalışmak, bilgilenmek, oy vermek, görüş bildirmek... ama ondan sonra bütün zorunlulukları bir kenara koyup, hayatın kendisini yaşamak, ondan ne kadar keyif çıkartabiliyorsam çıkartmak. Bu da aydınlanmanın üçüncü aşaması. Biraz keçiboynuzu çiğnemeye benziyor, ama keçiboynuzunu da severim.

Çünkü, diye başa bağlayayım, bir tanecik ömrüm var. Mavi gökyüzünü kaç kere göreceğim, ılık güneş ışığını kaç kere yüzümde hissedeceğim, kedi patisinin yumuşaklığını kaç kere hissedeceğim, sevdiklerimin yüzüne kaç kere mutlu bir gülümseme verebileceğim, kaç kere yeni bir deneyim yaşayacağım?

Ben kendi özel mutluluk tarzımı zaman içinde keşfettim. Bizim kültürümüzde mutluluk öğretilen bir şey değil. Nasıl haz alacağımızı öğreniyoruz bir şekilde, ama mutluluğu nasıl üreteceğimizi, nasıl arayacağımızı değil. Kırk yaşıma gelmişim, ancak öğrendiğimi hissetmeye başlamışım.

Sonra kendimden dönüp kalabalığa bakıyorum ve bir sürü mutsuz yüzlü insan görüyorum. Ne kadar karamsar, ne kadar keyifsiz olduğumuzun farkında mıyız acaba? Kaçımız bundan çıkmanın bir yolunu aramayı biliyoruz?

Sonuç: kendi mutluluğumuzu tanımlayıp, hayatımızda oluşturma yeteneğinden yoksun olduğumuzu düşünüyorum. Bahsettiğim çok para kazanmanın, popüler olmanın, çılgınlar gibi eğlenmenin dışında bir şey, çünkü mutluluğun bunlar olduğunu düşünenler var, ancak elde edince aslında o olmadığı kavranıyor ve hayal kırıklığına uğranıyor.

Çocukluktan itibaren öğretilmesi gerekirdi yöntemin. Herkesin mutluluğunun ayrı olduğu, herkesin kendi adına ne olduğuna karar verip, kendi adına gerçekleştirmeye çalışacağı. Hayatın mutluluğa giden bir yol olduğu ve o yolun en sonuna kadar hiç bitmediği, ereğin yolun kendisi olduğu. Haz ile mutluluk arasındaki fark.

Çocuklarımıza mutlu olmayı öğretmiyoruz. Zengin olmayı, nüfuzlu olmayı, popüler olmayı öğretmeye çalışıyoruz ve bu yüzden, nasıl büyürlerse büyüsünler, mutsuzluktan kaçmaya çalışarak yaşayan yetişkinler oluyorlar.

Ben, kendimce, bu aydınlanmayı yaşadım. Kendi çocuğuma mutlu olmayı öğretmeye çalışacağım. Ne kadar becerebileceğim belirsiz, ama en azından denediğimi söyleyebileceğim...

Mutluluğun resmini çizebilirsin, Abidin, çünkü o minicik ayrıntılarda apaçık.

What a system does...

When winning an election becomes more important than getting work done... I think that's when the system we call a demoracy is in trouble.

When the voter votes for privileges for someone other than himself. I think that's when the system we call a democracy becomes a travesty.

Balance

I have come to the conclusion that we are all about duality. We are as big as we think we are AND also no more important than an ant. We are unique and the like of "me" won't come to this earth again AND we are just like any other human being. We want to be individuals free of the constraints of the physical and the social AND we want to be a harmonious part of the whole of nature and society. We are manic AND we are depressive. When we are balanced in the middle of all the extremes, oscillating slightly, we are "normal" and we are happy. When the oscillation escapes to the extremes, we are regarded abnormal and we feel unhappy. That's why life is about a few fireworks and lots of sparkles.

Languages

There are relationships between languages that have yet been undefined. I have been tracing the voyage of the Indo-European languages through Anatolia for some time, but when I was translating Sigurd and Gudrun, and related commentaries by Tolkien Sr.and Jr, I started to find evidence of relationships between Turkish and old Norse, old German, middle English through the relationship, I believe, between Huns and Goths. And what more probable relationship between them, the old neighbors, ancient foes and rarely friends. It would be the folly of us to think they lived in two isolated spheres, not affecting each other culturally at all, these two barbarian hordes rubbing shoulders and clashing arms all the time. It would be the folly of us to be convinced that one is the exalted race of the elves, while the other is the base orcs, when their pagan beliefs were similar, their alphabets were similar, their life styles were similar. It is a rift, this enmity, so old, so worked into the cultural consciousnesses that the effects prevail after more than a thousand years. It is my belief that the current prejudice and racism in the psyche of the Goth-begotten-European has its roots in the enmity against the Turkic-begotten-Anatolia. Too sad that popular culture in the form of Tolkien tales and popular politics in the form of scare-them-to-beguile-them still enforce the same enmity.

Someone has to go the other way to read the cultural and linguistic relationships between peoples. One way other than the prevalent Indo-European route.

Unseemly southern winds that have lasted improperly long affect my mood in a very unbecoming manner. At least that's I'd like to believe. The whole sky sinks down, squats on one's mood, suffocating the perception of life and colour. It is bright and sunny from the window. It is one mean monster of a mood-killer when you're not on the alert.

I don't want to be like this. I want to keep on enjoying my morning tea with a few pages of newpaper, a book that I like, the sunlight in the sky, the meep of a Drape Dragon, a few witticisms exchanged... all little things that give sparkle to an otherwise monotonous life. I believe in a few fireworks in life, but lots of sparkles.

Just saw an ad about getting rid of your addiction (the subject matter was smoking) by therapy. Would it help if we saw pessimism as an addiction and try to get rid of the addiction than be happy with wallowing in it? Hmmm.


Random random random. Give me my sparkles is what I'm trying to say.
 
A few days after I wrote the above, the sky did fall down this morning and the bear in me is content hybernating at home.